Vid Laía hofum ad mestu komid okkur fyrir núna. Innra herbergid nýtist sem svefnherbergi, bordstofa og afslappelsislókúm. Handan veggjarins (sem reistur var á tveimur dogum af hradvirkum spaenskum hondum) er vinnuherbergid og bókasafnid okkar. Thad stendur svo til autt, enda mitt samkvaemt munnlegu samkomulagi. Handan veggjarins er hins vegar allt á tjá og tundri.

Foreldrar Laíu komu í heimsókn og voru yfir helgina. Var thad ánaegjulegt í alla stad. Ég hljóp nidur stigaganginn ad fagna theim thegar vid heyrdum í theim erfida upp til okkar á hanabjálkann og baud fram hjálp mína ad bera farangurinn: ayudo, ayudo. Thau komu reyndar faerandi hendi, med alls konar saetindi (dulces) og saltindi (salados) ad borda. Og ekki nóg med thad, thá var mér einnig faert keltneskt hálsmen úr dýrindis silfri sem fodurbródir Laíu smídadi mér. Ég geng thví um gotur Barcelónu med hálsmen og sí-síkkandi hár sem er hársbreidd frá thví ad duga í tagl.

Í kvold aetlum vid ad ílengjast hér upp í skóla - ég ad horfa á sjónvarpid (A.C. Milan contra Man.Utd.) og Laía haciendo deberes. Annars er thetta vodalegur unglingaskóli, uppfullur af skríkjandi smástelpum. Og karlpeningurinn mestallur blístrandi ofugur, theirra á medal eini afgreidslumadur kaffíteríu skólans sem laetur ekkert taekifaeri sér úr greipum ganga ad kasta á mig kvedju. Ótharft ad taka fram ad ég hef neydst til ad leita annad thegar mig svengir og thyrstir hér sudurfrá.

Thá hef ég lokid mér af med Ezra Pound í bili, og sendi ég hann heim fyrr í dag at hitta dr. ÁE á milli bleyjuskipta.

Og mikils lifandi skelfingar óskop sem evran laekkar.